میگه:" پس اخلاق و انسانیّت چی میشه؟ "
سکوت میکنم و توی ذهنم، کاتب شروع میکنه به زخم قلم زدن روی کاغذهای کاهیش:
در این وادی سخن ها برای فرمودن بسیار!
جانا که دلم روشنی از نور طریقت تو دارد و مزید امتنانم از صولت توست.
# دلم نامه ی کاغذی می خواهد، بنویسد و بفرستد. مدتی درنگ کند که بدست یار رسیده یا نه؟ دلشوره بگیرد و دلش هزار راه برود که نکند سخنانم مناسب احوالش نبود و قهر کرده! بعد هم به خودش دلخوشی بدهد که لابد پستچی در راه مانده و نامه هنوز به سرمنزل مقصود نرسیده. این نامه های الکتریکی این گفتگوهای جدید الکتریکی، نه مثل نامه های قدیمند که سرصبر بنشینی بنویسی و نوک قلمت را برای نوشتن هر کلمه تنظیم کنی و نه مثل گفتگوهای زیر سایه ی درخت قدیم که وقتی یک کلمه می گویی "تو" ، بارقه های نگاهت همراهی اش کنند و با موسیقی کلامت، یک دنیا معنی بفرستی به عمق روحش و همان یک کلام " بسّ " باشد.
# طرف میخواسته خودشو بُکُشِه، میره خودشو از پل آویزان کنه، طناب میوفته توی دهنش و وقتی نجاتش میدن، شروع میکنه به فحاشی و یه جمله میگه که فارق از احوال روزهای تنگی من نیست." این همه آدم چیه این موقع اینجا؟!"
# فدات بشم، مهربونم، نازنینم، دردت به قلبم، دردت به عمرم، عزیز دلم، عزیزم، قربونت برم، نازنین دختر، هزارتا دوستت دارم . هیچکدام این حرفها کافی نیست، باید در آغوش بفشارمت تا این قلبم آرام گیرد. یکی اون وینچسترو از دست این بچه بگیره، نعره ن سر به بیابان نهادم! وجودم مثل قاصدکی شده که فوتش کرده اند، در هر سلولی شوری برپاست و طوفانی در نهان.
دَسِم بِرَسِی وَ چَرخِ گَردون تاگَر بِزانِم این چیست و اون چون
نامه ,یک ,های ,مثل ,دردت ,خودشو ,دردت به ,نه مثل ,شروع میکنه ,میکنه به ,نامه های
درباره این سایت